Manel Rives

DIVANEOS EN EDUCACION bideoaren gaineko hausnarketa (pentsamendu kritikoa)

Boluntade arazo bat da, eskola aldatu nahi izatea edo ez. Hezkuntza eredu diferentea. Teknologi berriak nolanahi jarri beharrean, sistema aldatu behar da, sistema berak, teknologiak aldatzen ditu. Gaur egun aintzinean egiten zen berdina egiten da, “pizarrilloarekin” egiten zen gauza bera. Ez gaude inbertitzen ari, gastatzen baizik. Ez dut topatzen eskola aldatzen ari garen aldeko diskurtsoa. Benetan eskola aldatu nahi dugu? Egun egiten dena, teknologiak eskolan sartu eta teknologiak eskola aldatuko duela pentsatzea da.


Errealitatea bestelakoa da, ez daukagu irakaslerik teknologi berrietan prestatutak, ezta TIC gelak ere. Adibide moduan, Manuel Rivesek plastilina erabiltzen du bere haurrekin jarduteko. Zer izan behar du TIC irakasle batek? lehenik eta behin autokritikoa izan behar du: zer egiten dut, nondik nator, nora noa, nora eraman nahi ditut irakasleak…halako galderak eginez.

Ikasleak informazio hartzaile hutsak ez izatea behar da, kreatiboak izatea, hain zuzen. Ez dago errezetarik, ezta ikasle, adin berezirik. Irakasle moduan ez duzu tip mota batekin lan egiten, ikasle guztiak desberdinak dira. Arriskatu behar dugu, arrisku kulturaren falta daukagu, baina saiatu behar gara, irakaslea ez da TIC bat izan behar, irakasle bat baizik. Baliteke, gure helburua plastilinazko panpin batzuekin lortzea. Era berean, testu liburua errekurtso ona da ondo erabili ezkero, baina, ez da 25 liburu behar gela batentzako, hau ez da bidea, batez ere, gauza bera modu digitalean ematen badigute. Ikaslegoari erakutsi behar zaio talde lana egiten, lan kooperatiboa, hain zuzen ere. Ezin da izan testu liburua erabiltzen den material bakarra izatea. Bestetik zenbait ikasgai ordu gutxi lantzen dira, beste batzuen artean musika adibidez.

Manuel Rivesen ustez mugikortasuna etorkizuna da, munduko zenbait herrialdeetan haurrak testuinguru formalean liburuak etzanda irakurtzen dituzte, hemen ezinezkoa izango litzateke. Honekin esan nahi dena da ikasteak ez daukala mugarik.

Ezin diogu ikaslegoari arrisku kultura izatera erakutsi, irakasleagoak ez duenean. Kreatibitatea behetik landu behar da, ez da hogeitabi urterekin egin behar, umetan kritikotasuna, adierazkortasuna…bultzatu behar da.